Ongecensureerd Zweeds

In deze aller, aller, ALLERlaatste post wil ik graag enkele dingen rechtzetten en jullie mijn échte visie/verhaal vertellen op mijn Zweeds avontuur!

Voor ik mijn verhaal doe, wil ik jullie er nogmaals heel graag op wijzen dat dit een unieke kans voor mij was en dat ik er met volle teugen van heb genoten. En nu ik er, na bijna een half jaar, op terugkijk ben ik meer dan tevreden met die geweldig, welgekomen cultuurshock.

Laat mij van begin tot het einde nog eens een "korte" samenvatting geven...

Ik ga -nog steeds- niet ontkennen dat het een vrij lange en vermoeiende reis was, ook al viel de reistijd van het vliegtuig wel mee... het is altijd een stukje lastiger om met een groep van een tiental mensen te reizen.
We kwamen rond de middag aan op Bromma Airport. Daarop volgde nog een vrij lange bus- en treinreis en voor mij en mijn 'gastgezin-genote' Laure-Anne volgde er nog een autorit van ongeveer een 40 minuten.

Toen ik vernam dat Laure-Anne mijn 10e huisgenote zou zijn -met de 9 andere gezinsleden inbegrepen- was ik eerlijk gezegd écht niet blij.
Ik vroeg me toen af waarom ze in godsnaam zelfs nog maar het idee hadden dat wij goed overweg kwamen, want misschien kon zij dat wel zo laten blijken, maar ik probeerde er nooit te veel terug op in te gaan.
Maar ach, soms moet je in het leven al eens dingen doen waar je tegenop ziet : "When life gives you lemons, make lemonade."

Toen we aankwamen in ons nogal ... grote gastgezin, probeerde de moeder alles een beetje te organiseren en ze probeerde ook al de kinderen aan ons voor te stellen. Niet dat wij echt in staat waren om die namen van de eerste keer te matchen met hun gezichten, het was een lief gebaar, dat wel!

Na een korte rondleiding toonden Leonora en haar moeder ons onze kamer. Het was zo'n typische tienerkamer, de muren beplakt met Justin Bieber posters, felle kleuren op de muren, een tv tegen de muur op de grond en een stapelbed.
Ik vroeg me af van welk van de kinderen deze kamer zou zijn, maar al vrij snel werd het antwoord duidelijk, mijn enige optie was de tweede oudste dochter van het gezin. Haar slaapplaats voor de komende 2 weken was op een matras op de grond bij haar oudere zus (Leonora) op de kamer. Wat een gastvrijheid. Ik vond het bewonderenswaardig dat zo een groot gezin, met al 7 kinderen, bereid was om er voor een periode van twee weken nog eens twee "nieuwe dochters" bij te nemen.

De eerste paar dagen in dit grote gezin was voor mij als enig kind een hele aanpassing. Wat niet wil zeggen dat ik het geen fijne ervaring vond, wie kan er nu nog zeggen dat ze voor twee weken broertjes en zusjes hebben gehad die ze gewoon terug konden inruilen. Oké, dat klonk harder dan ik het bedoelde; maar na het beleven van al die chaotische badkamerrondes iedere ochtend én avond ben je wel blij dat je terug een semi-privé badkamer hebt.

Het contact leggen met de kinderen en ook met de vader ging heel moeizaam gedurende het hele verblijf daar. De vader was een Albanees die, natuurlijk, Engels wel verstond maar het niet wilde of kon praten. Hij praatte soms wel een gebrekkig woordje Duits waar ik dan godzijdank het broodnodige uit kon afleiden. De jongere kinderen hadden natuurlijk nog geen kennis van het Engels en spraken thuis ook enkel een mix van Zweeds en Albanees.
Die Albanese invloed was tijdens de autoritten altijd zeer nadrukkelijk aanwezig, het was allemaal zo ironisch grappig, we reden al slippend over de smalle weggetjes van Skultuna omringd door meters sneeuw, herten en ander wild, bossen en om de 2 kilometer een huis. Dat op zich was natuurlijk prachtig, maar het laatste wat je dan verwacht is de ietwat exotische tonen van Albanese muziek op de achtergrond. Dit paste totaal niet bij het beeld dat we te zien kregen, maar het had zo wel z'n charmes!

Nu ik mijn blog herlees heb ik er best wel spijt van dat ik -onder invloed, wat niet mijn gewoonte is- zo klaagde over het eten en over het gezin in het algemeen.
Ik besef heel erg goed dat deze mensen nu eenmaal geen tijd hebben om keer op keer ervoor te zorgen dat iedereen ter zelfde tijd aan tafel zit. (ik geloof zelfs niet dat daar genoeg plaats voor was) En ook het eten, tja, het was natuurlijk heel anders dan wij hier gewend zijn. Logisch, want alles moest altijd in zeer grote hoeveelheden gemaakt worden en ze moesten ook vooral kijken dat er altijd dingen waren die iedereen (vooral de kinderen) lustten.
Wie waren wij om te klagen? Ook al kennen ze mij thuis als een geweldig moeilijke eter en een echte viesneus, ik at met respect iedere avond op z'n minst een bord leeg. Dat was het minste dat ik kon doen, want afwassen en dergelijke deed de moeder steeds zelf.

Van Laure-Anne had ik eerlijk gezegd meer verwacht, ze at (zei ze zelf dan toch) iedere dag op haar werk de fruitschaal leeg zodat ze "gevuld" was als het eten haar bij het gezin niet aanstond. Dit kwam bijna dagelijks voor.
Tja, het is natuurlijk geen driegangenmenu met een ruime keuze uit vis/vlees/groentes en dergelijke, maar eetbaar was het steeds wel!
Ook van lekkere dingen zoals snoep, dessertjes, ... kwamen we niets te kort er was altijd wel iets lekkers in huis en als je te verlegen was om dit zelf uit de kast te pakken (want dat is natuurlijk altijd wel een beetje vreemd) dan kwamen ze je wel vragen of je iets wilde.

De activiteiten die we deden waren heel fijn zowel met de hele groep uit België als met het gezin of met andere gezinnen. Zo zijn we met Leonora, Cedric, Robbe en Kajsa naar een ijshockeywedstrijd gaan kijken. Ook al was het maar in een relatief klein dorp, er was genoeg entertainment. Dat is ook de plaats waar ik mijn eerste blauwe plek heb opgelopen, daar ging ik voor de eerste keer tegen de vlakte omdat het zo glad was buiten op de parking.
Met de belgen zijn we in het eerste weekend naar Stockholm geweest, de geruchten kloppen : het is een prachtige stad. Vooral in het oude stadsgedeelte kon ik mijn hart ophalen in de kleine, aparte winkels waar ze de leukste vintage spullen verkochten.
Laure-Anne had na deze uitstap geen zin om mee terug naar het gezin te gaan en aangezien er een feestje werd gegeven bij Kajsa thuis, kwam dat dus ideaal uit. Ik vond het veel te erg om Leonora en haar moeder alleen terug te sturen, ze stonden tenslotte al aan het station ons op te wachten en ook vond ik gewoon dat je het niet kon maken om in het weekend niet bij je gastgezin te zijn. Dat zijn de momenten waarop je ze eens echt goed kan leren kennen!
Die avond ben ik met Leonora in de sneeuw gaan rollen en hebben we genoten van de sauna die ze bij hen thuis hadden. Ik heb het haar van Leo en haar zusje geverfd en we hebben een echte vrouwenfilm gekeken samen.
Op zondag ben ik met het hele gezin gaan zwemmen in een gemeentelijk zwembad dat verbazingwekkend groot bleek te zijn. Mensen daar nemen het niet zo nauw met privacy, dat bleek toen ik me ging douchen. Alle vrouwen zitten gewoon bij de vrouwen in een grote ruimte om te douchen en om zich om te kleden, cultuurshock!
Na het zwemmen heb ik me herenigd met de groep, er was een muziekwedstrijd waar Kajsa aan deelnam, echte talentbommen zaten er niet tussen, maar het was een leuk gegeven!
We zijn iedere week ook nog een keer naar de film geweest (Life of Pi en Les Misérables), vooral die laatste viel niet mee om te begrijpen, we hadden tenslotte enkel Zweedse ondertiteling.

Even tussendoor wil ik duidelijk maken dat ik over mijn stageplaats niets anders te vermelden heb, dat was gewoon de beste stageplaats die iemand zich zou kunnen wensen!

Tenslotte, wil ik het "terugreis-drama" graag nog even verduidelijken. We zaten dus vast in een sneeuwstorm, dat klopt. We deden er veel langer over om in Västerås te geraken.
Hier werd ook het mentaliteitsverschil tussen mij en Laure-Anne duidelijk. Ik ben iemand die denkt "Al missen we die bus, ze zullen er altijd wel voor zorgen dat we thuis geraken. We zijn hier toch op schoolinitiatief?", terwijl Laure-Anne helemaal in de stress schoot en al huilend iedereen wilde opbellen ze zei zelfs dat als ze haar moeder zou bellen dat die haar persoonlijk zou komen halen.
Wel, dat zou niet veel geholpen hebben, want tegen die tijd zouden wij al lang in België geland zijn!


Als conclusie blijf ik erbij dat dit een onvergetelijke reis was (en ja, ik moet het vermelden : die bovendien helemaal gratis was!!!) waardoor een heleboel dingen geleerd heb. Ik kijk nu wel anders tegen de dingen aan. Bedankt Stedelijke Handelsschool Turnhout en het Leonardo-project voor deze unieke kans! Ik zal jullie eeuwig dankbaar blijven.

P.S. :  Ik ben vastbesloten om ooit terug te keren, mijn stageplaats en gastgezin nog eens een bezoekje te brengen. Maar ik ga dan vooral op zoek naar mijn elanden, want dat is het énige dat ontbrak aan deze reis!


Tack alla!